ولادت با سعادت امام حسين(ع) و امام سجاد(ع) و حضرت ابوالفضل العباس(ع) تبريک و تهنيت باد
۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۴
۱۵:۱۹
۱,۸۹۰
خلاصه خبر :
ولادت با سعادت سید الشهداء؛ امام حسین(علیه السّلام) و باب الحوائج؛ ابوالفضل العباس(علیه السّلام) و زین العابدین؛ امام سجاد(علیه السّلام) بر حضرت حجة بن الحسن المهدی(عج) و تمام شیعیان تبریک و تهنیت باد
آخرین رویداد ها
-
ریشه اصلی تخریب قبور ائمه بقیع، عدم فهم صحیح از دین است
-
بحمدلله امروز آیه شریفه «وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ» و «تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ» و وعده صادقی كه رهبری معظم دادند با رمز یا رسول الله(ص) فعلیت و تحقق پیدا كرد
-
از یک استاندار انتظار این است که مراقبت کند اجناس به اندازه کافی در استان باشد و قیمتش معقول باشد
-
اجازه صرف ثلث سهم امام(ع) جهت کمک به مردم غزه توسط آیت الله فاضل لنکرانی
-
هر قطره از خون این شهیدان مسئولیت ما را هزار برابر میکند
-
امروز خباثت اسرائیل برای همه مردم دنیا روشن شده است
«السَّلامُ عَلَيْكَ يَا أَبَا عَبْدِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْكَ يَا أَبَا عَبْدِ اللهِ رَحِمَكَ اللهُ يَا أَبَا عَبْدِ اللهِ لَعَنَ اللهُ مَنْ قَتَلَكَ وَ لَعَنَ اللهُ مَنْ شَرِكَ فِي دَمِكَ وَ لَعَنَ اللهُ مَنْ بَلَغَهُ ذَلِكَ فَرَضِيَ بِهِ أَنَا إِلَى اللهِ مِنْ ذَلِكَ بَرِيءٌ»
«يَا أَبَا الْحَسَنِ يَا عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ يَا زَيْنَ الْعَابِدِينَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللهِ يَا حُجَّةَ اللهِ عَلَى خَلْقِهِ يَا سَيِّدَنَا وَ مَوْلانَا إِنَّا تَوَجَّهْنَا وَ اسْتَشْفَعْنَا وَ تَوَسَّلْنَا بِكَ إِلَى اللهِ وَ قَدَّمْنَاكَ بَيْنَ يَدَيْ حَاجَاتِنَا يَا وَجِيها عِنْدَ اللهِ اشْفَعْ لَنَا عِنْدَ الله»
«السَّلامُ عَلَيْكَ يَا أَبَاالْفَضْلِ الْعَبَّاسَ ابْنَ أَمِيرِالْمُؤْمِنِينَ السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ سَيِّدِ الْوَصِيِّينَ السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ أَوَّلِ الْقَوْمِ إِسْلاما وَ أَقْدَمِهِمْ إِيمَانا وَ أَقْوَمِهِمْ بِدِينِ اللهِ وَ أَحْوَطِهِمْ عَلَى الْإِسْلام»
ولادت با سعادت سه نور از انوار تابناک اهلبیت پیامبرخدا(ص)؛
حضرت سید الشهداء؛ امام حسین(علیه السّلام)
حضرت باب الحوائج؛ ابوالفضل العباس(علیه السّلام)
حضرت زین العابدین؛ امام سجاد(علیه السّلام)
بر حضرت حجة بن الحسن المهدی(عج) و تمام شیعیان تبریک و تهنیت باد
قَالَ
حُسَینُ بنُ عَلِیٍّ(ع): «الْإِخْوَانُ أَرْبَعَةٌ فَأَخٌ لَكَ وَ لَهُ
وَ أَخٌ لَكَ وَ أَخٌ عَلَيْكَ وَ أَخٌ لَا لَكَ وَ لَا لَهُ فَسُئِلَ عَنْ
مَعْنَى ذَلِكَ فَقَالَ ع الْأَخُ الَّذِي هُوَ لَكَ وَ لَهُ فَهُوَ
الْأَخُ الَّذِي يَطْلُبُ بِإِخَائِهِ بَقَاءَ الْإِخَاءِ وَ لَا يَطْلُبُ
بِإِخَائِهِ مَوْتَ الْإِخَاءِ فَهَذَا لَكَ وَ لَهُ لِأَنَّهُ إِذَا تَمَّ
الْإِخَاءُ طَابَتْ حَيَاتُهُمَا جَمِيعاً وَ إِذَا دَخَلَ الْإِخَاءُ فِي
حَالِ التَّنَاقُضِ بَطَلَ جَمِيعاً وَ الْأَخُ الَّذِي هُوَ لَكَ فَهُوَ
الْأَخُ الَّذِي قَدْ خَرَجَ بِنَفْسِهِ عَنْ حَالِ الطَّمَعِ إِلَى حَالِ
الرَّغْبَةِ فَلَمْ يَطْمَعْ فِي الدُّنْيَا إِذَا رَغِبَ فِي الْإِخَاءِ
فَهَذَا مُوَفِّرٌ عَلَيْكَ بِكُلِّيَّتِهِ وَ الْأَخُ الَّذِي هُوَ
عَلَيْكَ فَهُوَ الْأَخُ الَّذِي يَتَرَبَّصُ بِكَ الدَّوَائِرَ وَ
يُغَشِّي [يُفْشِي السَّرَائِرَ وَ يَكْذِبُ عَلَيْكَ بَيْنَ الْعَشَائِرِ
وَ يَنْظُرُ فِي وَجْهِكَ نَظَرَ الْحَاسِدِ فَعَلَيْهِ لَعْنَةُ
الْوَاحِدِ وَ الْأَخُ الَّذِي لَا لَكَ وَ لَا لَهُ فَهُوَ الَّذِي قَدْ
مَلَأَهُ اللَّهُ حُمْقاً فَأَبْعَدَهُ سُحْقاً فَتَرَاهُ يُؤْثِرُ
نَفْسَهُ عَلَيْكَ وَ يَطْلُبُ شُحّاً مَا لَدَيْك»؛(تحف العقول: 247)
امام حسین(ع) فرمود:
برادري (دوستي) چهارگونه است:
1. برادري که براي خودش و تو سودمند است.
2. برادري که فقط به سود توست.
3. برادري که فقط به ضرر توست.
4. برادري که هيچ گونه نفعي براي تو و خودش ندارد.
از معناي اين سخن سؤال شد.
حضرت فرمودند:
1. برادري که به نفع تو و خودش است، برادري است که غرضش از ارتباط با تو بقاي دوستي (و برادري) است و نمي خواهد پيمان برادري اش با تو گسسته شود، زيرا اگر پيمان برادري کامل گردد، موجب (نشاط) و زندگي هر دو خواهد شد، اما اگر برادري به حال نزاع و مخالفت درآيد، هر دو ضرر خواهند کرد.
2. برادري که به نفع توست، کسي است که طمعي از تو ندارد، بلکه مشتاق و علاقه مند توست، بنابراين با ارتباط با تو، طمعي در دنيا ندارد و به طور کلي به حال تو سودمند است.
3. برادري که به ضرر توست کسي است که منتظر فرود آمدن حادثه اي بر تو مي باشد، و در پنهان با تو يکرنگ نيست و در ميان بستگان (و دوستان) دروغ را به تو نسبت مي دهد، به تو همانند حسود مي نگرد، پس لعنت خدا بر او باد.
4. برادري که نه به نفع تو و نه به نفع خويش است کسي است که خداوند وجودش را از حماقت پر کرده و او را از رحمت خويش دور ساخته است؛ او را مي بيني که همواره خودش را بر تو ترجيح مي دهد، و از راه طمع، به دنبال آنچه تو داري مي باشد.
قَالَ علیُّ بنُ الحُسَین(ع): «طَلَبُ الْحَوَائِجِ إِلَى النَّاسِ مَذَلَّةٌ لِلْحَيَاةِ وَ مَذْهَبَةٌ لِلْحَيَاءِ وَ اسْتِخْفَافٌ بِالْوَقَارِ وَ هُوَ الْفَقْرُ الْحَاضِرُ وَ قِلَّةُ طَلَبِ الْحَوَائِجِ مِنَ النَّاسِ هُوَ الْغِنَى الْحَاضِر»؛(تحف العقول: 279)
امام سجاد(ع) فرمود:
درخواست حاجت از مردم و خواهش از ايشان، زندگى را خوار مىسازد و حيا و شرم را تباه مىكند، و حرمت و وقار را می‌‌كاهد، و خلاصه؛ فقر حاضر است. در حالى كه كمى درخواست و عرض حال به مردم، بىنيازى و توانگرى حاضر مىباشد.( يعنى: كسى كه دست نيازش دائما بسوى مردم دراز باشد هميشه فقير است و محتاج، و بالعكس آن كس كه بسيار كم، و جز در موارد حسّاس و ناچارى از ديگران كمك نمىگيرد هميشه توانگر است.)
قال الصَّادِقُ(ع): «كان عمّنا العبّاس نافذ البصيرة، صلب الايمان، جاهد مع أبى عبد الله، و أبلى بلاء حسنا، و مضى شهيدا»؛(عمدة الطالب: 349)
امام صادق(ع) فرمود:
عموى گرانقدرم، عباس، انسانى هوشمند و ژرفنگر و آراسته به ايمانى آگاهانه و استوار و عميق بود؛ به همراه حسين عليه السّلام دليرانه مبارزه كرد و در آزمون سخت زندگى- با به جان خريدن رنجها و گرفتاريهاى بسيار در راه خدا- سرفراز و سربلند سر بر آورد و پس از جهادى سترگ و شجاعانه، به شهادت رسید.
قَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ(ع): «رَحِمَ اللهُ الْعَبَّاسَ فَلَقَدْ آثَرَ وَ أَبْلَى وَ فَدَى أَخَاهُ بِنَفْسِهِ حَتَّى قُطِعَتْ يَدَاهُ فَأَبْدَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ بِهِمَا جَنَاحَيْنِ يَطِيرُ بِهِمَا مَعَ الْمَلَائِكَةِ فِي الْجَنَّةِ كَمَا جَعَلَ لِجَعْفَرِ بْنِ أَبِي طَالِبٍ وَ إِنَّ لِلْعَبَّاسِ عِنْدَ اللهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى مَنْزِلَةً يَغْبِطُهُ بِهَا جَمِيعُ الشُّهَدَاءِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ»؛(الأمالي الصدوق: 462)
امام سجاد(ع) فرمود:
خدا عمويم عباس را رحمت كند كه جانبازى كرد و خود را فداى برادر كرد تا دو دستش قطع شد و خدا در عوض به او دو بال داد كه با آنها با فرشتگان در بهشت پرواز میکند، چنانچه به جعفر بن ابى طالب عطا كرد و براى عباس نزد خداى تبارك و تعالى مقامى است كه در قيامت همه شهداء و اولين و آخرين نسبت به او رشك می‌‌برند.
امام حسین(ع) فرمود:
برادري (دوستي) چهارگونه است:
1. برادري که براي خودش و تو سودمند است.
2. برادري که فقط به سود توست.
3. برادري که فقط به ضرر توست.
4. برادري که هيچ گونه نفعي براي تو و خودش ندارد.
از معناي اين سخن سؤال شد.
حضرت فرمودند:
1. برادري که به نفع تو و خودش است، برادري است که غرضش از ارتباط با تو بقاي دوستي (و برادري) است و نمي خواهد پيمان برادري اش با تو گسسته شود، زيرا اگر پيمان برادري کامل گردد، موجب (نشاط) و زندگي هر دو خواهد شد، اما اگر برادري به حال نزاع و مخالفت درآيد، هر دو ضرر خواهند کرد.
2. برادري که به نفع توست، کسي است که طمعي از تو ندارد، بلکه مشتاق و علاقه مند توست، بنابراين با ارتباط با تو، طمعي در دنيا ندارد و به طور کلي به حال تو سودمند است.
3. برادري که به ضرر توست کسي است که منتظر فرود آمدن حادثه اي بر تو مي باشد، و در پنهان با تو يکرنگ نيست و در ميان بستگان (و دوستان) دروغ را به تو نسبت مي دهد، به تو همانند حسود مي نگرد، پس لعنت خدا بر او باد.
4. برادري که نه به نفع تو و نه به نفع خويش است کسي است که خداوند وجودش را از حماقت پر کرده و او را از رحمت خويش دور ساخته است؛ او را مي بيني که همواره خودش را بر تو ترجيح مي دهد، و از راه طمع، به دنبال آنچه تو داري مي باشد.
*******************
قَالَ علیُّ بنُ الحُسَین(ع): «طَلَبُ الْحَوَائِجِ إِلَى النَّاسِ مَذَلَّةٌ لِلْحَيَاةِ وَ مَذْهَبَةٌ لِلْحَيَاءِ وَ اسْتِخْفَافٌ بِالْوَقَارِ وَ هُوَ الْفَقْرُ الْحَاضِرُ وَ قِلَّةُ طَلَبِ الْحَوَائِجِ مِنَ النَّاسِ هُوَ الْغِنَى الْحَاضِر»؛(تحف العقول: 279)
امام سجاد(ع) فرمود:
درخواست حاجت از مردم و خواهش از ايشان، زندگى را خوار مىسازد و حيا و شرم را تباه مىكند، و حرمت و وقار را می‌‌كاهد، و خلاصه؛ فقر حاضر است. در حالى كه كمى درخواست و عرض حال به مردم، بىنيازى و توانگرى حاضر مىباشد.( يعنى: كسى كه دست نيازش دائما بسوى مردم دراز باشد هميشه فقير است و محتاج، و بالعكس آن كس كه بسيار كم، و جز در موارد حسّاس و ناچارى از ديگران كمك نمىگيرد هميشه توانگر است.)
*******************
قال الصَّادِقُ(ع): «كان عمّنا العبّاس نافذ البصيرة، صلب الايمان، جاهد مع أبى عبد الله، و أبلى بلاء حسنا، و مضى شهيدا»؛(عمدة الطالب: 349)
امام صادق(ع) فرمود:
عموى گرانقدرم، عباس، انسانى هوشمند و ژرفنگر و آراسته به ايمانى آگاهانه و استوار و عميق بود؛ به همراه حسين عليه السّلام دليرانه مبارزه كرد و در آزمون سخت زندگى- با به جان خريدن رنجها و گرفتاريهاى بسيار در راه خدا- سرفراز و سربلند سر بر آورد و پس از جهادى سترگ و شجاعانه، به شهادت رسید.
قَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ(ع): «رَحِمَ اللهُ الْعَبَّاسَ فَلَقَدْ آثَرَ وَ أَبْلَى وَ فَدَى أَخَاهُ بِنَفْسِهِ حَتَّى قُطِعَتْ يَدَاهُ فَأَبْدَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ بِهِمَا جَنَاحَيْنِ يَطِيرُ بِهِمَا مَعَ الْمَلَائِكَةِ فِي الْجَنَّةِ كَمَا جَعَلَ لِجَعْفَرِ بْنِ أَبِي طَالِبٍ وَ إِنَّ لِلْعَبَّاسِ عِنْدَ اللهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى مَنْزِلَةً يَغْبِطُهُ بِهَا جَمِيعُ الشُّهَدَاءِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ»؛(الأمالي الصدوق: 462)
امام سجاد(ع) فرمود:
خدا عمويم عباس را رحمت كند كه جانبازى كرد و خود را فداى برادر كرد تا دو دستش قطع شد و خدا در عوض به او دو بال داد كه با آنها با فرشتگان در بهشت پرواز میکند، چنانچه به جعفر بن ابى طالب عطا كرد و براى عباس نزد خداى تبارك و تعالى مقامى است كه در قيامت همه شهداء و اولين و آخرين نسبت به او رشك می‌‌برند.