فرازهایی از بیانات آیت الله فاضل لنکرانی(دامت برکاته) در عظمت شب قدر

واقعاً اگر امشب یک فهم اجمالی از لیله‌ی قدر پیدا کنیم برایمان کافی است. حیف است ماه رمضان بیاید و برود از ما بپرسند شب قدر چیست؟ ما فقط بگوئیم لیله‌ی قدر شبی است که شب زنده‌داری می‌کنیم و در آن شب دعای جوشن و چند سوره از سور قرآن را می‌خوانیم. حقیقت لیله‌ی قدر این نیست. یک مقداری به روایات مربوط به لیله‌ی قدر توجه بفرمایید ببینید این روایات چه نعمت‌های بزرگی برای شیعه است. ما چه سرمایه‌ای داریم و دیگران چه دارند؟ دیگران چیزی ندارند. نه قرآن دارند، نه توحید، نه معاد، نه دنیا و نه آخرت دارند. آن کسی که کنار سفره‌ی اهل‌بیت(ع) است همه چیز دارد...

اگر قدر لیله‌ی قدر را بدانیم زبان‌مان را کنترل می‌کنیم، اگر انسان زبان خود را زندان کند آن وقت می‌تواند شب قدر را بفهمد! مراسم که تمام می‌شود تا اذان صبح گاهی یکی دو ساعت وقت است انسان می‌بیند که بعضی‌ها پناه بر خدا دو مرتبه شروع به غیبت و حرف زدن‌های زیادی می‌کنند. در روایات هست اگر کسی بخواهد به حقیقت ایمان برسد باید سکوت را برنامه‌ی زندگی‌ خود قرار دهد. حرفی که لازم نیست نزند.

وقتی انسان این زبان را راه می‌اندازد، این موتور راه می‌افتد اول می‌گوید صحبت‌های خودمانی می‌کنیم، آرام آرام سراغ دیگران می‌رود، اول می‌گوید خوبی‌های دیگران را می‌گوئیم بعد هم چند تا بدی‌هایش را می‌گوید و دیگر چیزی باقی نمی‌گذارد. گاهی اوقات با یک کلمه آبروی یک انسان را می‌بریم، یک انسان مؤمن را که حرمت او به اندازه‌ی حرمت کعبه است از چشم مردم ساقط می‌کنیم، آن وقت می‌خواهیم خدا به ما نظر کند؟

یک عبارتی را امام(رضوان الله علیه) فرموده است که فقط آنرا می‌خوانم و آنها که اهلش هستند دقت کنند: فرمود می‌دانید چرا به ماه رمضان می‌گویند ماه مبارک؟ برای اینکه این ماه، ماهی است که ولیّ أعظم یعنی رسول خدا(ص) به محضر حق واصل شده است. ما در روایات داریم «أوّلُ مَا خَلَقَ اللهُ نُورِی»؛ پیغمبر فرمود اولین چیزی که خدا خلق کرد، حتی قبل از خلقت ملائکه، نور من بود،  اول موجودی که با خدا ارتباط پیدا کرد و واصل شد پیامبر بود، بعد هم ائمه(ع). و بعد از آن وصول، ملائکه و قرآن را نازل کرد. بنابراین نزول ملائکه، به قدرت ولیّ اعظم یعنی رسول خداست. ولیّ اعظم در این ماه مبارک و شب قدر به حقیقت قرآن می‌رسد، و پس از آن به وسیله‌ی ملائکه که همه تابع او هستند، قرآن شریف را نازل می‌کند و آنرا تنزیل می‌دهد. تا حدی که برای مردم قابل بیان باشد. بعد می‌فرمایند قرآن سرّی است بین خدا و ولیّ خدا.


شب قدر فقط این نیست که بگوئیم خدا درب‌‌های رحمتش را در ماه رمضان باز کرده که قطعاً همینطور است، خدا غُل و زنجیر به شیاطین بسته که در این ماه سراغ بندگان من نروید و آنها را وسوسه نکنید که این هم هست! اما واقع و حقیقت شب قدر برای این است که انسان قدر و اندازه وجود خود را رقم بزند، شبی است که انسان به خود بگوید من چه مقدار امانت خدا را حفظ کردم؟ چه اندازه از این نفس و روحم مراقبت کردم؟ ‌من که هستم و الآن چه حقیقتی در عالم دارم؟ چه اندازه در نزد خدا و ملکوت و آسمان و ملائکه قدر و ارزش دارم؟ آدم بتواند قدر خود را معیّن کند و بشناسد و آن را با تضرع به درگاه الهی بالا ببرد، این اجمالی از حقیقت شب قدر است.

در شب قدر وقتی قرآن بر سر می‌گذاریم، باید تمام همّ و غمّ و ناراحتی و فریاد ما این باشد که خدایا ما از علی(ع) و حقیقت قرآن دوریم، عمر ما تمام شد و علی(ع) را نشناختیم، ما را به او نزدیک کن تا ما فقط در لفظ و به زبان نگوئیم پیرو امیرالمؤمنین(ع) هستیم، بلکه ما را به حقیقت امیرالمؤمنین نزدیک کن. اگر کسی به امیرالمؤمنین(ع) نزدیک شد به قرآن و به حقیقت آن نزدیک می‌شود.

حقیقت شب قدر آنجا است که انسان معرفتش به امیرالمؤمنین بیشتر شود، واقعاً وقتی چراغها خاموش می‌شود در رأس دعاهایمان این باشد: