شخصی که وصی میت بوده، زمین ورثه‌‌ی صغیر را هم فروخته است. بعد از هفتاد سال که هیچ دعوائی نبوده، همان وصی، نامه‌‌اي بورثه شخص صغیر داده که معامله هفتاد سال قبل را فسخ کنند، چون پدر آنان راضی نبوده است. آيا این کار وصی صحيح است یا خیر؟

آيا عمل به وصيت براي موصي، حق محسوب مي‌شود؟

آيا شخص زنده مي‌‌تواند تمام اموال خود را به يکي از فرزندان خود ببخشد؟ اگر مي‌‌تواند بايد کتبي در وصيت‌‌نامه ذکر کند يا زباني هم بگويد کافي است؟

پدر بزرگ من يک سال پيش فوت کرد، ايشان سه دختر و يک پسر در قيد حيات دارند، از مال دنيا هم چند تا خانه و زمين باقي گذاشتند و نکته مهم اينکه هيچ وصيتي هم ننوشتند و کاغذي و دست خطي از ايشان نمانده است. پدربزرگ من در زمان حيات يک خانه از داماد دايي من خريد، ولي سند را به اسم خودش نزد، يعني ميشه گفت دايي و مادربزرگ من اصلا به روي خودشون نمي‌‌آوردند و مادر و خاله من به خاطر حرمت و ارزش پدر چيزي نمي‌‌گفتند که پدر جان برو اينو به اسم خودت بزن. حالا مادربزرگ من به مادر و خاله من اعلام کرده که باباتون وقتي زنده بوده گفته فلان خانه مال برادر شما باشد و در اين يک سال اجاره ي خانه را اين برادر مي‌‌گرفته و استفاده ميکرده که مادر و خاله من تازه اين قضيه را فهميدند. حالا اين حرفی که از پدربزرگ خدابيامرزم نقل شده، گفته‌‌ي مادربزرگم هست، و مادر و خاله من هرگز چنين چيزي از پدربزرگم نشنيده بودند و اگر خدابيامرز گفته باشد هم جلوي روي اين دو خواهر نگفته. تکليف چيست؟ يعني ميخواهم بدانم از نظر اسلام شيعه، حکم اين قضيه چيه؟ آيا اين خانه و اجاره يک ساله‌‌اش حق اين برادر هست يا اسلام نظر ديگري دارد؟ سوال ديگر من اين است که در همين رابطه مادر بزرگ من اجاره‌‌ي يک خانه 2 واحده پدربزرگم را مي‌‌گيرد و اصلا معلوم نيست چکار ميکند و مدام مي‌‌گويد پدر شما گفته وقتي من مردم، اجاره اين دو واحد تا آخر عمر براي خودت باشد و استفاده کن. حکم اين قضيه هم در اسلام چيست؟